Bırakın onu! Hak sâhibinin konuşma hakkı vardır" buyurdu, sonra da:

"Devesini verin!" diye emretti, (ilgililer) devesini aradılarsa da bulamadılar. Fakat onunkinden daha değerli bir deve buldular.

İmran İbnu Huseyn (R.a) anlatıyor: "Resûlullah (S.a.v) buyurdular ki:

"İnsanların en hayırlıları benim asrımda yaşayanlardır. Sonra bunları takip edenlerdir, sonra da bunları takip edenlerdir. İmran radıyallahu anh der ki:

bu Hüreyre (R.a) anlatıyor: "Resülullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: "Eğer ümmetim üzerine zahmet vermeyecek olsaydım, her namazda misvak kullanmalarını emrederdim

Ebû Vâil anlatıyor: "Hz. Muâviye (radıyallahu anh) bir gün Ebu Hâşim İbnu Utbe'ye uğradı. Maksadı geçmiş olsun ziyaretinde bulunmaktı, çünkü Ebu Hâşim hastaydı. Yanına varınca ağlar buldu. "Ey dayıcığım niye ağlıyorsun?

Hz. Âişe validemiz anlatıyor:

“– Bir gece Rasûlullah (sav)’ı yanımda bulamadım. Etrafı araştırırken O’nun namazda olduğunu anladım. Kulağımı verip dinlemeye başladım. Rükûa eğiliyor, ‘ümmetî, ümmetî!’ diye inliyordu. Secdeye iniyor, yine ‘ümmetî, ümmetî!’ diye yalvarıyordu. Onun böylesine inleyişi beni çok meşgul etti. Bunu O da anladı da dedi ki:

İKİ ADAM, Peygamber Aleyhisselam’ın yakınında birbirlerine bağırıp çağırıyor ve sövüşüyorlardı. Seslerini yükseltebildikleri kadar yükseltiyorlar ve yüzlerine, en şiddetli tehditleri savuruyorlardı.

- Ya Rabbi! Şu iki kişiden hangisi sana sevgili ise din-i İslam'ı O'nun ile aziz eyle. Ömer bin Hattab veya Amr bin Hişam.

Ertesi gün, Kureyşin büyükleri Harem'de toplandılar.

Sahrada bir geceydi. Mekke'li tüccar bir Yahudi, gökyüzünde yeni bir yıldızın doğduğunu gördü. Ertesi sabah koşarak Kureyşlilerin meclisine geldi ve heyecanla sordu: